ارزیابی کارایی پیچ پدیکولار در درمان شکستگی های ناپایدار بخش فوقانی و میانی فقرات سینه ای

خلاصهسابقه و هدف: شکستگی های ناپایدار بخش فوقانی و میانی فقرات سینه ای (T1 تا T10) یک چالش درمانی است، به این دلیل که اولاً این شکستگی ها با صدمات سایر اعضا همراه می باشند ثانیاً این شکستگی ها به وفور همراه با ضایعات نخاعی می باشند. به رغم این اهمیت، کمتر در مورد آن تحقیق شده است. روش های مختلف جراحی برای درمان این شکستگی ها گزارش شده است که البته فایده اصلی عمل جراحی در این بیماران حفظ قرارگیری ساجیتال و کورونال مهره ها و برداشتن فشار از روی نخاع است. این مطالعه به نتایج عمل جراحی با استفاده از پیچ پدیکولار در این بیماران پرداخته است. مواد و روشها: در این مطالعه نیمه تجربی 16 بیمار (14مرد و 2زن) با میانگین سنی 31 سال (17 تا 63 سال) که دچار شکستگی ناپایدار در بخش فوقانی و میانی فقرات سینه ای (T1 تا T10) بوده و در طی 3 سال (1388 تا1390) تحت عمل جراحی قرار گرفته اند، بررسی شدند. در تمام بیماران از پیچ های چند محوری (پلی اگزیال) پدیکولار دو تراز بالا و دو تراز پائین محل شکستگی استفاده شده است. میانگین دوره پی گیری (فالو آپ) بیماران 16 ماه (9 تا 22ماه) بوده است. ارزیابی رادیولوژیک بیماران با بررسی کلیشه های رادیوگرافیک قبل و بعد از عمل جراحی انجام شد که میزان قوز (کیفوز) و آنترولیستزیس (جابجایی رو به جلوی مهره) با مقایسه این کلیشه ها محاسبه شده است. ارزیابی میزان آسیب نخاع قبل از عمل و میزان بهبودی نخاع بعد از عمل جراحی توسط تقسیم بندی آسیا (American Spinal Injury Association=ASIA) انجام شده است. برای تعریف ناپایداری هم از الگوی سه ستونی ستون فقرات دنیس استفاده شد. یافته ها: هر3 متغیر مورد بررسی یعنی قوز (کیفوز)- آنترولیستزیس (جابجایی رو به جلوی مهره) و نقص عصبی بعد از عمل جراحی با پیچ پدیکولار بهبود پیدا کرده است (05/0pنتیجه گیری: عمل جراحی با پیچ پدیکولار برای شکستگی های ناپایدار بخش فوقانی و میانی فقرات سینه ای یک روش سودمند می باشد که می تواند دفورمیتی (تغییرشکل) بصورت کیفوز (قوز) و سُرخوردگی رو به جلوی مهره ها (آنترولیستزیس) را اصلاح کرده و فشار را از روی نخاع برداشته، باعث بهبود وضعیت نورولوژیک گشته و در دراز مدت این وضع را حفظ نماید.